Czesław śpiewa Miłosza?

Czesław śpiewa Miłosza

Mystic, 2011

Chyba nie zdecydowałbym się na zakup tej płyty z własnej woli, a jednak ja mam, bo ktoś podarował mi ja przedwcześnie na urodziny. Nie zdecydowałbym się, i nie byłby to błąd - wiem to już po przesłuchaniu płyty. Po prostu drażni mnie styl i sposób śpiewania Czesława. Tak było tez przy jego pierwszej płycie, i tak jest teraz. Nic na to nie poradzę, a szkoda. Zwłaszcza ze płyta świetnie zrobiona, genialna muzyka, pierwszorzędni muzycy, współtwórcy i tak dalej. Nawet Milosz wypada niezłe, mimo że nie znam się na poezji. Pewnie zachwyciłbym się na maksa, gdyby śpiewał ktoś inny. Bo w zasadzie tylko Czesław mi przeszkadza... Ale płyta pewnie i tak się dobrze sprzeda, w końcu Czesław jest teraz na topie, wiec może mi się nie podobać.
Godna uwagi jest tez oprawa graficzna. Płyta jest przepięknie wydana, trzeba to zauważyć, zarówno na okładce, jak i na kartkach w środku pudełka, możemy podziwiać obrazy Mariusza Kaczmarskiego. Trochę skojarzyło mi się z Listami Julii Katarzyny Groniec, ale tam było jeszcze piękniej.

W teatrze Finisterre u hrabiego Erosa

Eliseo Alberto

Teatr Hrabiego Erosa 

Muza, 2011

Zaciekawiła mnie ostatnio literatura kubańska, choć po Teatr hrabiego Erosa sięgnąłem przez przypadek. Tak zresztą mam z kupowaniem książek - czytam opis, recenzje, i decyduję, że chcę to przeczytać, po czym książka ląduje w koszyku.
Aktor pochodzenia kubańskiego przybywa do ojczyzny po wielu latach by odegrać najważniejszą i jednocześnie ostatnią rolę w swoim życiu. Od razu mnie to wciągnęło. A chodzi o odkupienie win, bo bohater czuje się winny śmierci nastoletniego syna i sam planuje ponieść najbardziej odpowiednią jego zdaniem karę. Okazją ku temu ma być sztuka, którą bohater ma wyreżyserować, i w której ma zagrać główną rolę, w której finałowej scenie popełnia samobójstwo przez powieszenie.
Przy okazji poznajemy świat szemranej bohemy hawańskiego światka na tle kubańskiej stolicy lat 50. XX w. Innym ważnym, a w zasadzie głównym tematem powieści jest relacja ojciec-syn w obliczu homoseksualizmu. Poznajemy dwie tego typu relacje: główny bohater Dalmau i jego nieżyjący już syn oraz młody mężczyzna Chinka i jego ojciec.
Trochęrozczarowało mnie zakończenie, ale i tak uważam książkę za warta przeczytania.